Award for Innovation in Music (AIM)

Elisabeth Ternisien
Consolation Space: een concert om onze gedeelde menselijke conditie te verkennen

Welkom bij Consolation Space, een intieme en collectieve muzikale ervaring. Bij dit concert word je uitgenodigd om anonieme berichten te schrijven in elke taal die je kiest: het kan iets zijn waarvoor je dankbaar bent, een persoonlijke prestatie, een verdriet, een geheim, een schaamte, een trots, een twijfel, een vraag, een wond, een vreugde, een zorg, een behoefte aan troost.

Deze berichten zullen tijdens de uitvoering op de muren worden geprojecteerd en drie a capella zangers en een geluidontwerper inspireren om klanklandschappen te creëren die resoneren met jouw woorden.

Zangers: Zoé Rialan, Valérie Stammet, Elisabeth Ternisien
Geluidontwerp: Eliot André
Coördinatie: Anthony Bastos

Marloes De Nul
Lopende Band van Sterfelijkheid - Loes+

Lieve schoonheden, gewichtheffers, serumgebruikers, gembershot-drinkers, diep-ademhalers en halve marathonlopers,|

De tijd haalt ons niet in, en daarom nodigen we jullie allemaal uit om op ons gloednieuwe apparaat te stappen: de Lopende Band van Sterfelijkheid!
Neem je een plek aan de zijlijn? Twijfel je? Of houdt niets je tegen om deel te nemen aan deze leven-verlengende workout?
Laten we samen proosten op een lang en gelukkig leven!
Dit interdisciplinaire project is een samenwerking tussen de band "Loes+" en theatermaker Sebas van der Donk.

Loes+: Marloes De Nul (zang), Micky Laheij (drums), Maxime Mion (toetsen), Estelle Krammer & Aga Bukowska (achtergrondzang)
Compositie: Marloes De Nul & Moritz Schippers
Regisseur: Marloes De Nul
Assistent-regisseur: Sebas van der Donk

Nader Adabnejad
Thanatos
Krab niet waar het niet jeukt
“De dood jeukt echter wel. Het jeukt constant. Het is altijd bij ons, krabbend aan een innerlijke deur."
— Irvin D. Yalom, Staring at the Sun

Wat betekent het om in de schaduw van onze eigen sterfelijkheid te leven? Al eeuwenlang hebben existentiële denkers als Irvin Yalom, Karen Horney en Ernest Becker zich verdiept in de diepgaande connectie tussen ons bewustzijn van de dood en de niet aflatende drang van de mensheid om te creëren.

Thanatos is een meeslepende, interactieve live uitvoering die electro-akoestische muziek vermengt met dynamische animatie en je uitnodigt om het delicate samenspel tussen sterfelijkheid en het menselijke verlangen naar onsterfelijkheid door middel van kunst te verkennen. Dit is niet zomaar een uitvoering—jouw deelname maakt de ervaring compleet. Samen creëren we een kunstwerk dat in het moment bestaat, en dat het idee belichaamt dat creatie ons antwoord is op de vergankelijkheid van het leven. We kijken ernaar uit om je te verwelkomen in deze gedeelde verkenning van leven, dood en de eeuwige kracht van artistieke expressie.

Creatief Team

• Nader Adabnejad: Componist, Viool, Elektronica
• Marjan Entezar: Ontwerper & Animator
• Hootan Khadem: Gameontwikkelaar
• Colin Crandal: Percussie, Stem
• Ethan Blackburn: Piano, Claviola, Synthesizer, Stem
• Freya Wolf: Basgitaar, Synthesizer, Stem
• Zowy Bahnen: Viool, Gitaar, Stem

Phuc Nguyen
Zelfmoordcrisislijn

Dit werk ontvouwt zich rond het fictieve personage Olivia, geïnspireerd door Meggie Royer's aangrijpende gedicht "The Morning After I Killed Myself." Olivia's zoete verhaal onthult de diepe diepten van eenzaamheid en het onophoudelijke gewicht van depressie dat haar ertoe bracht een einde aan haar leven te maken. Toch komt met haar dood een stille ontwaking—een aangrijpende realisatie van de schoonheid die ze over het hoofd zag in het tapijt van het dagelijks leven. De eenvoudige genoegens van het bestaan—het maken van een warm ontbijt, een wandeling met haar hond, het inademen van de geur van een sinaasappel, of het delen van momenten met haar moeder—transformeren in schatten van onschatbare waarde, nu voor altijd aan haar verloren.
Is het mogelijk dat we, net als Olivia, zo verstrikt raken in de wervelwind van het leven dat we uit het oog verliezen wat echt belangrijk is, en ons laten overweldigen door zorgen over het verleden en de toekomst? Zien we soms het eenvoudige maar diepgaande geschenk van ons bestaan over het hoofd? Ik kan het niet laten om me dat af te vragen... Beste vrienden, als je jezelf vanmorgen wakker aantreft, in staat op je eigen twee voeten te lopen en de zachte herfstbries om je heen voelt, neem dan een moment om het meest prachtige nieuws te koesteren: je bent in leven.
Mijn artistieke reis is diep geworteld in mijn Vietnamese erfgoed, waar de dood niet wordt gezien als een einde, maar als een overgang—een overgang van het ene bestaan naar het andere. Door Olivia’s verhaal wil ik thema's van sterfelijkheid en de viering van het leven verbinden, uitnodigend tot reflectie over de schoonheid die bestaat in onze gewone ervaringen. Ik ben ook verheugd om mijn nieuwste creatie te onthullen, de VibeGrid. Dit unieke muziekinstrument verbetert de capaciteiten van dansers, zodat ze niet alleen beweging kunnen uitdrukken, maar ook de rol van geluidskunstenaars kunnen aannemen. Samen kunnen ze door de VibeGrid hartstochtelijke geluiden creëren die resoneren met diepe emoties en krachtige boodschappen overbrengen, muziek en beweging verweven in een harmonieuze omhelzing.

Muziek: Phuc Nguyen To Hoan
Gedicht: “The Morning After I Killed Myself” - Meggie Royer
Danser: Lisa van der Looij
Viool: Lucia Mas Leon, Tamamì Torsellini
Altviool: Aiden Lewis
Cello: Cèlia Roca Matamala
Elektronica: Phuc Nguyen To Hoan
Schaduwspel: Tu Nguyen
Coördinator: Tu Nguyen